De stille crisis

Michiel van Nispen, Lid van de Kamercommissie Sport, liet het recent optekenen in een landelijk dagblad: “De beweegcrisis is een crisis zonder crisissfeer.” Vergeleken met een acute crisis, zoals met een oorlog of energie, zijn de gevolgen van te weinig bewegen niet direct zichtbaar. 

Toch liegen de cijfers uit de leefstijlmonitor van RIVM er niet om. ‘Langdurig zitten, kost jaarlijks 5800 levens en 2,7 miljard euro’, zo kopte Trouw deze week. Gemiddeld zitten volwassenen tien uur per dag. Inmiddels worden gezondheidsrisico’s gelukkig steeds meer inzichtelijk. In Nederland heeft vijftig procent van de volwassenen overgewicht, net als ook 500.000 kinderen. Hierdoor stijgen de cijfers van gerelateerde chronische ziekten als Diabetes type 2 en hart- en vaatziekten. Zonder politiek ingrijpen, zijn deze cijfers onomkeerbaar. Maar de politiek is de laatste vijftien jaar machteloos om dit brede en langdurige probleem aan te pakken. 

Ondanks alle actieplannen en publiekscampagnes van het ministerie van VWS lukt het niet om Nederlanders meer te doen bewegen en te voldoen aan de beweegrichtlijnen van de Gezondheidsraad. Amper vijftig procent van de bevolking beweegt voldoende. 

En dan lees ik de verkiezingsprogramma’s van politieke partijen, die weer keurige beloftes doen dat iedereen de gelegenheid moet hebben om voldoende te kunnen sporten en bewegen. Aan de politici doe ik dan de oproep te reflecteren op het beleid van de afgelopen vijftien jaar. Mijn schreeuw om de stilte van deze crisis te verbreken, is het recht om te sporten en bewegen vast te leggen in een sportwet en te werken aan een integrale aanpak van dit enorme maatschappelijke probleem.

Ronald Klomp
Directeur CIOS Zuidwest-Nederland