Albert Kort van Zeeuws Weerzien deelt zijn herinnering: Het poëzie-album

Ik had een moeder die bijna alles bewaarde. Foto’s bijvoorbeeld van de belangrijke momenten uit haar leven, zoals haar huwelijk, de geboorte van de kinderen en, niet te vergeten, de vele kiekjes van al onze uitstapjes. Een speciaal plekje was echter ingeruimd voor haar eigen poëzie-albums. Want reken maar dat ze daar trots op was. 

Toen ik vele jaren later naar zo’n album vroeg, raakte ze in verrukking en begon ze te vertellen over haar tijd als schoolmeisje in Bergen op Zoom, en de vriendinnetjes die ze daar allemaal had. Met welke klasgenootjes en meisjes uit de buurt ze omging en welke tante’s ze het aardigst vond. De tijd waarin ze opgroeide mocht dan wel grotendeels in het teken van armoede hebben gestaan, het waren wel de jaren waarin zij jong was en de bomen tot in de hemel leken te groeien.

Kerk en geloof
Het poëzie-album dat ze mij de laatste keer dat ik haar zag liet zien, dateert uit 1937, toen ze twaalf jaar was en in de laatste klas van de lagere school zat. Haar moeder mocht er als eerste in schrijven, daarna volgden de zusjes, tantes, buurmeisjes en vele schoolvriendinnetjes. Uit de meeste verhaaltjes blijkt hoe belangrijk de kerk en het geloof in die tijd waren. Zo schreef haar beste vriendin: ‘Lieve Constans, Hoe de storm ook mag woeden, Op de reis naar de eeuwigheid, Jezus is de trouwe bootsman, Die ons altijd veilig leidt, Blauwe ogen, Roode mond, Lieve Stansie, Blijft gezond.’

Mooie plaatjes
Maar ook praktische aanwijzingen voor de toekomstige en ideale echtgenoot ontbraken niet. Een buurmeisje schreef: ‘Ik wens je een aardig ventje, met een goed tractementje. Een huisje wondermooi, ’s Morgens laat uit de kooi. Een varken in ’t zout, en honderd jaren oud.’ Geen proza of poëzie van hoog niveau, maar gewoon leuk voor meiden van die leeftijd. Misschien wel het leukste van zo’n poëziealbum, waren de mooie plaatjes die er in stonden. Sommige daarvan waren zo mooi, vertelde mijn moeder, dat je ze eigenlijk niet wilde weggeven. Het was tenslotte nog maar de vraag wat je ervoor terugkreeg. 

Dierbaar
Op mijn vraag welk plaatje of verhaaltje haar meest favoriete was, aarzelde ze geen moment. Het dierbaarst was dat van haar moeder, zeker nadat die in 1968 was overleden. Het was voor haar een blijvend aandenken. Aan haar moeder, maar ook en vooral aan haar jeugd.