“Tijdens een uitvaart wordt het leven steeds vaker gevierd”

Wouter Groenleer werkt sinds juni als zelfstandig ondernemer bij Monuta en verzorgt uitvaarten in Goes en omgeving. Dit nadat Richard Ensing zijn bedrijf met vertrouwen aan Wouter heeft overgedragen. Sinds een aantal weken staat zijn naam op de gevel van het uitvaartcentrum aan de Scottweg 1-01. 

Tekst: Marit Jansen van Galen

‘Een uitvaartverzorger dat word je niet, dat ben je’ is een uitspraak die past bij vele uitvaartverzorgers. Ook Wouter is het hiermee eens. “Ik heb een uitvaart, de dood en het zorgen voor mensen altijd fascinerend gevonden. Dat laatste heb ik van mijn moeder meegekregen, die werkzaam is in de zorg. Maar ik ben niet bewust uitvaartverzorger geworden. Hiervoor werkte ik als manager in een supermarkt. Mijn toenmalige werkgever gaf aan dat ik er niet op mijn plek zat en bood mij de mogelijkheid om te ontdekken wat bij mij past. De eerste vacature waar ik op reageerde was het rijden in een rouwauto en koffie schenken na de dienst.” Wouter wil verder leren. Hij volgt de juiste opleiding, kijkt, luistert, leert en ervaart, om vervolgens als zelfstandig ondernemer zijn visie uit te voeren. 

Emoties delen
“De gedachte om als zelfstandige aan de slag te gaan, is er eigenlijk altijd geweest. Ondanks dat er geen ondernemersbloed door mijn aderen stroomt, past dit goed bij mij en mijn omgeving steunt mij in deze beslissing. Dat moet ook, want dit is een 24/7 job. Mijn privéleven plan ik om mijn werkagenda heen en ‘even’ op vakantie gaan, vind ik lastig. Werk en privé helemaal los van elkaar zien, in deze branche kan lastig zijn. Naast het feit dat je altijd ‘aan’ staat, is het ook emotioneel. Ik ben ook maar een mens en ik ben van mening dat je dit werk niet goed kan doen, als je geen emotie kan tonen. Na een heftige werkdag is het fijn om een stabiele thuisbasis te hebben, waar ik mijn verhaal en emoties kan delen.”

Het leven vieren
Wouter geeft aan dat uitvaartverzorger een ongrijpbaar beroep is. “Ik voel mij soms meer een manager die alles in goede banen moet leiden voor de nabestaanden. Ik werk met mensen en daarmee bedoel ik de geliefden die met verdriet en gemis achterblijven. Het leven wordt tijdens een uitvaart steeds vaker gevierd, er wordt met elkaar gelachen, ze draaien atypische muziek tijdens de dienst en praten na over de overledene onder het genot van een bitterbal in plaats van cake. Ik vind het mooi om te zien dat de dood steeds minder een taboe wordt, mensen er met elkaar over praten en zelfs vooruitdenken. Dat laatste doe ik ook, want je leert van wat je ziet. Dan wil je dat het goed geregeld is, wanneer het jouw tijd is.”